In 2014 gingen we naar China, ruim 3 weken, met backpack en een vaag plan: eerst naar Chengdu en omgeving, dan hopelijk Tibet en eindigen in Shanghai. Chengdu is vooral bekend van de schattige panda’s in het onderzoeks- en opvangcentrum, maar in de omgeving is nog veel meer te doen en te zien. Zo kun je vanaf hier de bus nemen naar Jiuzhaigou, één van de bekendste nationale parken van China. Dat wil zeggen: vooralsnog vooral bekend onder Chinezen. Veel hostels in Chengdu organiseren korte tripjes hierheen, maar wij wilden graag meer tijd hebben. Met wat hulp van de aardige mensen bij Mix hostel kochten we buskaartjes. We bleken de plekken midden op de achterbank te hebben gekregen. Extra beenruimte, en extra veel uitzicht. Onze buren stopten ons allerlei Chinese lekkernijen toe, terwijl het uren leek te duren voordat we de miljoenenstad uit reden.
Maar al snel werden de flats verruild voor groen en heuvels, met hier en daar een dorpje en blauwe luchten. Onderweg wordt er een paar keer gestopt, overal kun je eten en drinken kopen, dat wordt aangeprezen door vrouwen met luidsprekers op repeat. Je kan ook naar de wc, vergeet vooral je handgel niet, en denk er niet teveel bij na.
Aan het eind van de middag arriveert de bus in het dorpje bij het national park, een lange sliert van hotels, restaurants en winkeltjes. Want wij mochten dan wel nooit van Jiuzhaigou gehoord hebben, er komen jaarlijks talloze bezoekers. En die willen allemaal het park in, de dag erna. Het park opent om 08:00 uur, en dan is het dringen geblazen voor de bussen. Toegangskaartjes voor het park koop je in het kantoor naast de ingang, en je moet een beetje volhardend zijn en je geld klaar hebben, anders kruipt iedereen voor. Tja, wil je naar binnen of niet?
Zodra je je kaartjes hebt, kun je je laten meevoeren in de stroom door de ingang, richting de pendelbussen. Laat je vooral niet afschrikken door de stress van de medeparkbezoekers, de bussen rijden af en aan. We stapten maar in het eerste het beste busje dat beschikbaar was, en die reed naar één van de twee meest verre punten van het park (dat een gevorkte vorm heeft, vandaar). We wilden heel graag teruglopen naar het dorp in het midden van het park, maar de board walk in de westelijke arm van het park was helaas niet begaanbaar toen wij er waren. Helaas, toch maar de busjes én de drukte. Het park, de meren en watervallen zijn echt heel mooi, dus logisch dat er zoveel mensen op af komen.
Toen we weer in het midden van het park waren, bleek dat je vanaf daar wél naar de ingang kon lopen, over kilometers lange boardwalks door de kloof. Onderweg kom je langs een aaneenschakeling van bossen die langzaam rood-oranje verkleurden, rivieren met zacht wuivend riet en bulderende watervallen. Op weg naar de ingang kwamen we maar weinig mensen tegen, in de verte zagen we de pendelbussen rijden.
Het is een flink eind lopen, en ook al gaat het niet heel veel omhoog en niet heel veel naar beneden over een makkelijk pad, je doet er zo de hele middag over. Daarnaast is het best vochtig en zit je er een stuk hoger dan in Chengdu, wat het allemaal net iets vermoeiender maakt. Maar, daarna kan je met je beste Chinees iets lekkers bestellen bij één van de restaurantjes. Plaatjesmenu’s zijn hier iets minder gangbaar, vandaar dat dit ook de plek was waar wij onze eerste Chinese tekens leerden (kip, eend, rijst, gebakken… en niet te vergeten: Chengdu, voor de terugreis). We kochten nog kaartjes voor de bus terug, voor de dag na morgen, helemaal zelf, en sliepen als een blok. Hoewel, onze hotelkamer bleek te lekken als een malle, maar we hadden binnen vijf minuten een andere kamer. Met lekker hard matras natuurlijk.
De volgende dag namen we op de gok een ander busje, dat ons inderdaad naar de andere arm van het park bracht. Hier liepen we eerst door een dennenbos met hoge bomen en ‘verkwikkende krachten’, volgens de bordjes dan. Daarna konden we deels via de boardwalks en toch ook deels met de busjes verder afzakken langs alle mooie meren, watervallen en bossen. Het fijne van een tweede dag is dat je je niet hoeft te haasten, niets hoeft te missen en dat het geen probleem is wanneer er weer een Chinese toerist met jou én de waterval op de foto wil. Zolang je samen met een Nederlander bent die nog langer en blonder is dan jij heb je hier overigens nauwelijks last van :). Je kunt je er ook lang vermaken met picknicken op een bankje bij een waterval, of het nou op een drukke of juist rustige plek is.
Meer informatie over Jiuzhaighou kun je onder andere vinden in de Rough Guide over China of de website van het park. Het schijnt in ieder jaargetijde mooi en anders te zijn, en eigenlijk altijd wel druk. Het is niet goedkoop – vandaar dat iedereen vaak alles in 1 dag wil zien – maar wel erg mooi. Rondom de ingang van het national park zijn voldoende slaapmogelijkheden, vanwege de drukte is het handig om te reserveren, al kun je niet alles online boeken omdat het niet echt is ingericht op Westerse toeristen. Ook zitten er wat supermarktjes, handig voor eten en drinken tijdens het lopen.